Declaration of Arbroath

A declaration of Scottish independence in the form of a letter which was submitted to [Pope John XXII]?, in 1320 in order to overcome his objections to the end of a period of English dominance, the Declaration of Arbroath is notable as the first formal declaration of independence by any nation.

The Declaration made an important point: that the independence of Scotland was more important to the Scots than the King of Scots. In fact it stated that a new King of Scots would be chosen if the current one did not support the independence of Scotland.

Written in Latin, it is believed to have been drafted by Bernard de Linton, the Abbot of Arbroath?, who was the Chancellor of Scotland at the time. On the 6th of April, 1320, it was signed at Arbroath Abbey and the seals of eight earls and thirty-one other Scots nobles were attached to it. It was then sent to Rome.

The Pope accepted the arguments which it contained and it was in part due to his intervention that a short-lived peace treaty between Scotland and England, the [Treaty of Northampton]?, renouncing all English claims to Scotland, was finally signed by the English king, [Edward III]?, on the 1st of March, 1328.

The original copy of the Declaration, which was sent to Rome, is lost. However a file copy still exists in the Scottish Archives.

The Latin text of the Declaration follows:

---

Sanctissimo Patri in Christo ac Domino, domino Iohanni, divina providentia Sacrosancte Romane et Universalis Ecclesie Summo Pontifici, Filii Sui Humiles et devoti Duncanus Comes de Fyf, Thomas Ranulphi Comes Moravie Dominus Mannie et Vallis Anandie, Patricius de Dumbar Comes Marchie, Malisius Comes de Stratheryne, Malcolmus Comes de Levenax, Willelmus Comes de Ross, Magnus Comes Cathaniae et Orcadiae et Willelmus Comes Suthirlandiae; Walterus Senescallus Scotiae, Willelmus de Soules Buttelarius Scocie, Jacobus Dominus de Duglas, Rogerus de Moubray, David Dominus de Brechin, David de Graham, Ingeramus de Umfraville, Iohannes de Menetethe Custos Comitatus de Menetethe, Alexander Fraser, Gilbertus de Haya Constabularius Scotiae, Robertus de Keith Marescallus Scotiae, Henricus de Sancto Claro, Iohannes de Graham, David de Lindesay, Willelmus Olifaunt, Patricius de Graham, Iohannes de Fentoun, Willelmus de Abirnithy, David de Wemys, Willelmus de Montefixo, Fergusius de Ardrossane, Eustachius de Maxwell, Willelmus de Ramesay, Willelmus de Montealto, Alanus de Moravia, Dovenaldus Cambell, Iohannes Cambrun, Reginaldus le chen, Alexander de Setoun, Andreas de Lescelyne, et Alexander de Stratoun, Ceterique Barones et Liberetenenetes ac tota Communitas Regni Scotiae, omnimodam Reverentiam filialem cum devotis Pedum osculis beatorum.

Scimus, Sanctissime Pater et Domine, et ex antiquorum gestis et libris Colligimus quod inter ceteras nationes egregias nostra scilicet Scottorum natio multis preconiis fuerit insignita, que de Maiori Schithia per Mare Tirenium et Columnas Herculis transiens et in Hispania inter ferocissimas gentes per multa temporvm curricula Residens a nullis quantumcumque barbaricis poterat allicubi gentibus subiugari. Indeque veniens post mille et ducentos annos a transitu populi israelitici per mare rubrum sibi sedes in Occidente quas nunc optinet, expulsis primo Britonibus et Pictis omnino deletis, licet per Norwagienses, Dacos et Anglicos sepius inpugnata fuerit, multis cum victoriis et Laboribus quamplurimis adquisuit, ipsaque ab omni servitute liberas, ut Priscorum testantur Historie, semper tenuit. In quorum Regno Centum et Tredescim Reges de ipsorum Regali prosapia, nullo alienigena interveniente, Regnaverunt.

Quorum Nobilitates et Merita, licet ex aliis non clarerent, satis patenter effulgent ex eo quod Rex Regum et dominantium dominus Iesus Christus post passionem suam et Resurrectionem ipsos in ultimis terre finibus constitutos quasi primos ad suam fidem sanctissimam convocavit. Nec eos per quemlibet in dicta fide confirmari volvit set per suum primum apostolum vocatione quamvis ordine secundum vel tertium, sanctum Andream mitissimum beati Petri Germanum, quem semper ipsis preesse volvit ut Patronum.

Haec autem Sanctissimi Patres et Predecessores vestri sollicita mente pensantes ipsum Regnum et populum ut beati Petri Germani peculium multis favoribus et privilegiis quamplurimis Munierunt, Ita quippe quod gens nostra sub ipsorum protectione hactenus libera deguit et quieta donec ille Princeps Magnificus Rex Anglorum Edwardus, pater istius qui nunc est, Regnum nostrum acephalum populumque nullius mali aut doli nec bellis aut insultibus tunc assuetum sub amici et confederati specie inimicabiliter infestavit. Cuius iniurias, Cedes, violencias, predaciones, incendia, prelatorum incarceraciones, Monasteriorum combustiones, Religiosorum spoliaciones et occisiones alia quoque enormia et innumera que in dicto populo exercuit, nulli parcens etati aut sexui, Religioni aut ordini, nullus scriberet nec ad plenum intelligeret nisi quem experientia informaret.

A quibus Malis innumeris, ipso Iuvante qui post vulnera medetur et sanat, liberati sumus per strenuissimum Principem, Regem et Dominum nostrum, Dominum Robertum, qui pro populo et hereditate suis de manibus Inimicorum liberandis quasi alter Machabeus aut Iosue labores et tedia, inedias et pericula, leto sustinuit animo. Quem eciam diuina disposicio et iuxta leges et Consuetudines nostra, quas vsque ad mortem sustinere volumus, Iuris successio et debitus nostrorum omnium Consensus et Assensus nostrum fecerunt Principem atque Regem, cui tanquam illi per quem salus in populo nostro facta est pro nostra libertate tuenda tam Iure quam meritis tenemur et volumus in omnibus adherere.

Quem si ab inceptis desisteret, regi Anglorum aut Anglicis nos aut Regnum nostrum volens subicere, tanquam inimicum nostrum et sui nostrique Iuris subversorem statim expellere niteremur et alium Regem nostrum qui ad defensionem nostram sufficeret faceremus. Quia quamdiu Centum ex nobis vivi remanserint, nuncquam Anglorum dominio aliquatenus volumus subiugari. Non enim propter gloriam, divicias aut honores pugnamus set propter libertatem solummodo quam Nemo bonus nisi simul cum vita amittit. Hinc est, Reverende Pater et Domine,

Quod sanctitatem vestram omni precum instantia genuflexis cordibus exoramus quatinus sincero corde Menteque pia recensentes quod apud eum cuius vices in terris geritis cum non sit Pondus nec distinccio Iudei et Graeci, Scoti aut Anglici, tribulationes et angustias nobis et Ecclesie dei illatas ab Anglicis paternis occulis intuentes, Regem Anglorum, cui sufficere debet quod possidet cum olim Anglia septem aut pluribus solebat sufficere Regibus, Monere et exhortari dignemini vt nos scotos, in exili degentes Scotia vltra quam habitacia non est nichilque nisi nostrum Cupientes, in pace dimittat. Cui pro nostra procuranda quiete quicquid possumus, ad statum nostrum Respectu habito, facere volumus cum effectu.

Vestra enim interest, sancte Pater, hoc facere qui paganorum feritatem, Christianorum culpis exigentibus, in Christianos sevientem aspicitis et Christianorum terminos arctari indies, quantumque vestrae sanctitatis memoriae derogat si (quod absit) Ecclesia in aliqua sui parte vestris temporibus patiatur eclipsim aut Scandalum, vos videritis. Excitet igitur Christianos Principes qui non causam ut causam ponentes se fingunt in subsidium terre sancte propter guerras quas habent cum proximis ire non posse. Cuius inpedimenti Causa est verior quod in Minoribus proximis debellandis utilitas proprior et resistentia debilior estimantur. Set quam leto corde dictus dominus Rex noster et Nos si Rex Anglorum nos is pace dimitteret illus iremus qui nihil ignorat satis novit. Quod Christi vicario totique Christianitati ostendimus et testamur.

Quibus si sanctitas vestra Anglorum relatibus nimis credula fidem sinceram non adhibeat aut ipsis in nostram confusionem favere non desinat, corporum excidia, animarum exicia, et cetera que sequentur incomoda que ipsi in nobis et Nos in ipsis fecerimus vobis ab altissimo credimus inputanda.

Ex quo sumus et erimus in hiis que tenemur tanquam obediencie filii vobis tanquam ipsius vicario parati in omnibus complacere, ipsique tanquam Summo Regi et Iudici causam nostram tuendam committimus, Cogitatium nostrum Iactantes in ipso sperantesque firmiter quod in nobis virtutem faciet et ad nihilum rediget hostes nostros.

Sanctitatem ac sanitatem vestram conservet altissimus Ecclesiae suae sanctae per tempora diuturna.

Datum apud Monasterium de Abirbrothoc in Scotis Sexto die mensis Aprilis Anno gracie Millesimo Trescentesimo vicesimo Anno vero Regni Regis nostri supradicti Quinto decimo.

---

/talk