Laŭ la tradicio kiu poste fariĝis [postsava etnografio]?, Flaherty kaptis filmen la vivon baraktoplenan de la Inuito Nanuk kaj lia familio. Tamen, Flaherty ofte instigis al Nanuk ĉasi laŭ la metodo de liaj prauloj (sen pafilo) por kapti tiun manieron, laŭ kiu oni kredis la Inuitoj vivtenis antaŭ la influo de Eŭropanoj. Kritikoj kulpigis al Flaherty pri ĉi tiu kaj aliaj enscenigoj en la filmo; Flaherty defendis sin, konstatante ke filmisto ofte devas misformi ion por kapti ties veran animon. Unu sindefendo, kiun postaj filmistoj foje propozas, estas tio, ke la kameroj tiame disponeblaj estas kaj pezaj kaj grandaj, kaj tiel malpermesis la stilon [[cinéma verité]] aŭ la porteblecon poste disvastigita per pli malgrandaj kameroj. Cetere, preskaŭ ĉion en la filmo oni enscenigis, eĉ la finaĵon, en kiu Nanuk kaj lia familio laŭimplice riskas morton se ili ne povas trovi ŝirmilon sufiĉe rapide (fakte, ili jam konstruis specialan igluon por la kamero de Flaherty, kun unu flanko fortranĉita por enlasi pli da lumo por ke Flahert povu filmigi bildon). Post la epoko de Flaherty, dokumentfilmistoj ekkonsideris maletikaj kaj enscenigon de la agado kaj provadon instigi la agadon, kaj ankaŭ ian ajn simuladon kiu ne estas unuavide evidenta simulado.
/Priparolu?
![[Hejmen]](vikio.png)